ลูกพลาด! จะส่งข้อความไปให้แฟน แต่ส่งผิดไปให้ไปให้คนนี้ ผลที่ได้ ทำให้เขาต้องเปลี่ยนความคิดไปเลย

จ้องดูโทรศัพท์อยู่นาน เปิดดูข้อความเก่าๆที่อยู่ในเครื่อง แล้วเขาก็เจอข้อความหนึ่งเข้าเขาคิดว่าจะส่งข้อความนี้ไปให้แฟนสาวแต่กลับกดพลาดส่งไปให้พ่อของตัวเอง

 

 

 

ข้อความมีอยู่ว่า:

 

เมื่อกลางวันอยู่ดีๆผมก็คิดถึงคุณ พอตกเย็นผมก็ยิ่งขึ้นถึงคุณจนแทบทนไม่ได้ มันทำผมเศร้ามากๆเลย

 

และผมคิดว่าคงเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าจะได้ยินคุณโทรกลับมา

 

--

 

ข้อความนี้เพื่อนที่ทำงานส่งมาให้ผม ผมเห็นว่ามันน่าสนใจดีเลยเซฟเอาไว้

 

ผมส่งข้อความนี้ไปให้แฟนสาว เพื่อสื่อความในใจถึงแม้ว่ามันจะดูโอเว่อและหวานเลี่ยนไปซะหน่อย

 

คืนวันนั้นและวันต่อมาผมก็นั่งรอโทรศัพท์ของแฟนสาว จนถึงตอนเที่ยงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของผมก็ยังเงียบอยู่ เหมือนเสียไปแล้วยังไงยังงั้น พอเลิกงานผมดูนาฬิกา ถอนหายใจ แล้วก็เก็บของกลับบ้าน

 

โทรศัพท์ก็ดังขึ้นตอนนี้พอดี มันเป็นเสียงที่เพราะที่สุดที่ผมได้ยินในช่วงนี้เลย หน้าผมแดงเพราะความเขินอาย และรีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมา อ้าว..เป็นเบอร์พ่อโทรมาหนิ่ ผมผิดหวังนิดหน่อย แล้วก็กดรับสาย

 

"พ่อ"

 

"พ่อส่งเครื่องทำน้ำเต้าหู้ไปให้ทางไปรษณีย์นะ"

 

"จริงหรอครับ? เหอๆ ผมมีเครื่องทำน้ำเต้าหู้อยู่แล้วนะ"

 

"ที่หลังตื่นมาตอนเช้าทำน้ำเต้าหู้กินเองนะ อย่าไปซื้อข้างนอกกินอีกล่ะ"

 

"รับทราบครับพ่อ ว่าแต่ทำไมพ่อถึงส่งเครื่องทำน้ำเต้าหู้มาให้ผมล่ะครับ"

 

เสียงพ่อหัวเราะดังผ่านโทรศัพท์

 

"ก็แกอยู่ไกล เวลาแกคิดถึงพ่อกับแม่ ฉันก็ไปหาไม่ได้ เมื่อคืนเห็นแกส่งข้อความมาแบบนั้น ฉันกับแม่แกก็คิดตั้งนานว่าจะส่งอะไรไปให้แกดี คิดทั้งคืนจนไม่ได้นอนเลย จนเมื่อเช้าก็เลยคิดได้ว่าส่งเครื่องทำน้ำเต้าหู้ที่ซื้อมาใหม่ไปให้แกดีกว่า"

 

"ข้อความ? ข้อความอะไรอ่ะพ่อ?"

 

"ก็แกบอกว่าคิดถึงพวกเรามากไม่ใช่หรอ? ข้อความเมื่อคืนหน่ะ.." พ่อหัวเราะขึ้นอีกครั้ง

 

 

 

ผมงงไปสักพัก ก็หัวเราะออกมาเสียงดังเลยล่ะ พอวางโทรศัพท์น้ำตาของผมมันก็ไหลออกมาไม่หยุดเลย พ่อจริงๆแล้วผมอยากจะบอกพ่อมากๆเลยว่าข้อความนั้นผมส่งผิด แค่ผมไม่กล้าพอที่จะบอกพ่อ ผมไม่เคยส่งข้อความพ่อเลย พ่อผมเป็นชาวสวน เรียนก็ไม่จบอะไรสักอย่าง ผมก็เลยจะโทรไปหามากกว่าที่จะส่งข้อความไปกลัวพ่อจะอ่านยาก ผมไม่คิดเลยว่าพอพ่อกับแม่ได้รับข้อความจากพบ พ่อกับแม่ก็กังวลกับ "ความคิดถึง" ของผมสุดๆเลยล่ะ

 

บางครั้งเราก็ลืมนึกไปว่า ข้อความเล็กๆน้อยๆที่พ่อแม่ได้รับ ก็ทำให้ท่านดีใจและตื่นเต้นมากแค่ไหน

 

ถึงแม้ว่าตอนเลี้ยงดูพวกเราคงไม่มีพ่อแม่คนไหนกล้าพูดว่าทำได้สมบูรณ์แบบ ผมเชื่อว่าท่านคงได้แต่โทษตัวเองว่าทำได้ไม่ดีเท่าที่คิดไว้

 

แต่สำหรับพวกเราแล้วสิ่งที่พ่อแม่พยายามทำให้ลูกนั้นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดเสมอ

 

คุณไม่ได้โทรหาพ่อแม่นานแค่ไหนแล้ว? ลองส่งข้อความหวานๆไปหาคนในครอบครัวคุณสิ?

 

ที่มา: http://www.liekr.com/post_135041.html